ROZDZIAŁ 6 - ZAŚMIAĆ SIĘ NA ŚMIERĆ

Nie jestem pewna ile tam staliśmy, przytuleni do siebie. Wiem tylko, że kiedy w końcu Jacob mnie puścił oboje byliśmy raczej zakłopotani i żadne z nas nie wiedziało co powiedzieć. W końcu pierwszy odezwał sie Jake:

- Pomóc Ci się rozpakować? - spytał, ale w jego głosie było coś, co podpowiadało mi, że to bardzo wymuszone pytanie.

 - Tak, byłabym wdzięczna - odpowiedziałam szybko starając się zamaskować zażenowanie.

Zabraliśmy się do pracy, chociaż, sądząc po bardzo małej ilości mojego bagażu miało nam to zająć nie więcej niż pół godziny. I tak też było. Ja zajęłam się ubraniami, starając się zostawić na wierzchu te, które nadawały się do noszenia w Forks, a pozostałe upchać na samo dno szafy, tak aby zabierały jak najmniej miejsca. Jacob natomiast zajął się pozostałymi drobiazgami, które przywiozłam z domu. Kiedy odwróciłam się od szafy i znów spojrzałam na pokój z ulgą zauważyłam, że stał się nieco mniej sterylny i pusty. Na półce na książki leżał mój pamiętnik i album ze zdjęciami, na szafce nocnej stała teraz przyniesiona skądś lampka. Na biurku w schludnym stosiku piętrzyły się moje płyty z muzyką (chyba nie miałam na czym ich słuchać, ale nie przejęłam się). Jacob znalazł też wazonik z kwiatami i ustawił je na komodzie zaraz obok zdjęć mojej rodziny. Wśród obcej pościeli dostrzegłam znajomy szczegół - moją ukochaną poduszkę z wizerunkiem wilka. Teraz było tu odrobinę bardziej jak w domu. Uśmiechnęłam się do Jake, a on, na szczęście, odpowiedział mi tym samym.

- Jacob, zjesz z nami kolację? - usłyszałam z dołu.

- Bardzo chętnie, jeśli to nie problem. Dzięki, Sue! - odkrzyknął chłopak.

- To chodźcie już - odpowiedziała.

Jacob od razu zbiegł na dół, ja jeszcze chwilę zaczekałam. Na szafce nocnej położyłam najdroższe mi przedmioty: bransoletkę i medalion. Dopiero wtedy poczułam, że jestem, może nie w domu, ale u siebie.

Kiedy zeszłam na dół zaskoczył mnie widok Charlie'go. Nie słyszałam jak przyszedł, a nie sądziłam, że rozpakowywanie aż tak mnie pochłonie. Gdy tylko go zobaczyłam rzuciłam się mu na szyję i gorąco podziękowałam za tą wspaniałą propozycję przyjazdu tutaj. Dziadek trochę niezdarnie poklepał mnie po plecach i wyraźnie było po nim widać, że wolałby gdybym go puściła. Ponarzekał trochę, że znów zbytnio się zmieniłam i że nie planował spędzić tych wakacji na pilnowaniu nastolatki (jedna zupełnie mu wystarczy), ale uśmiechał się przy tym tak, że nie sposób było uznać tego za prawdziwe narzekanie. Zaraz potem dodał, że nie chce wiedzieć nic ponad to, co jest absolutnie konieczne i przeszedł do salonu aby włączyć w telewizji mecz.

Chwilę później siedziałam już przy stole w kuchni razem z nim, Sue, Jacobem i, ku mojemu zaskoczeniu, Sethem. Zmartwiłam się jednak, kiedy kobieta podała mi talerz. Gorąca pieczeń, świeże ziemniaki i młodziutka marchewka z całą pewnością były pyszne, ale nie dla mnie. Ja zwyczajnie takich rzeczy nie jadałam. Sue wiedziała o mnie wystarczająco dużo, by zdawać sobie sprawę, że mogę jeść ludzkie jedzenie i zbyt mało by wiedzieć, że większości tego jedzenia nie lubię. Nie chciałam jednak sprawiać jej przykrości. Poprzysięgłam sobie, że w najbliższym czasie powiadomię ją o moich, no powiedzmy, zwyczajach kulinarnych, a dzisiaj zjem przygotowany obiad. Nie chodziło o to, że był niesmaczny. Wszystkie zmysły miałam wyostrzone, smak również, i potrafiłam docenić jego walory smakowe, zwyczajnie nie były to "walory", które smakowałyby mnie. Wiem, że to strasznie głupie, że tak rozwodzę się nad jedzeniem, ale nic nie mogę na to poradzić. Zaczęłam od ziemniaków i marchewki, bo najbardziej na świecie nie lubiłam mięsa. I nic mnie nie obchodzi, że według zwykłych ludzi krew smakuje jak mięso - a guzik prawda! Krew to krew, a mięso to paskudztwo. Z tej jakże trudnej sytuacji wybawił mnie Jacob. Kiedy Sue wyszła do kuchni, aby przynieść coś do picia, chłopak pochylił się ku mnie i z zawadiackim uśmieszkiem spytał:

- Będziesz jeszcze jadła, Nessie? Czy może podzielisz się z wygłodniałym wilkiem? - i nie czekając na odpowiedź zrzucił moją porcję na swój talerz. Dałam mu kuksańca w bok, ale jednocześnie się uśmiechnęłam. Byłam wdzięczna i Jake dobrze o tym wiedział.

Kiedy reszta kończyła jeść, ja pogryzałam chleb przyniesiony z kuchni. Jak się okazało bardzo smaczny w połączeniu z pieczeniowym sosem. Po kolacji powiedziałam, że jestem bardzo zmęczona i że idę się położyć. Ku mojemu zaskoczeniu dołączył do mnie Jacob. Spojrzała na niego pytając zatrzymując się w połowie schodów i odwracając do niego.

- Zostawiłem u ciebie kluczyki do auta - wyjaśnił i przecisnął się koło mnie na schodach. To wyjaśnienie wydało mi się tak bardzo głupie i oczywiste, że wybuchłam śmiechem i z trudem doszłam do mojego pokoju. Jake spojrzał na mnie jakbym postradała rozum i powiedział:

-  Wiesz, Ness, ty chyba naprawdę jesteś bardzo zmęczona. Powinnaś się już położyć... O ile zdołasz - dodał na koniec widząc, że zataczam się ze śmiechu i łapiąc mnie w ostatniej chwili bo zachwiałam się niebezpiecznie. Posadził mnie na łóżku, ale ja dalej się śmiałam i chłopak, mimo woli się do mnie przyłączył. Zwijaliśmy się ze śmiechu przez dobre 10 minut, a kiedy Jake powiedział (z trudem go rozumiałam bo oboje wciąż chichotaliśmy), że nawet nie wie z czego się śmieje, atak rozpoczął się na nowo. Kiedy w końcu udało się nam jako tako uspokoić byłam naprawdę zmęczona a do tego bolał mnie brzuch.

- Jake, podrzucisz mnie jutro do miasta? - zapytałam. -  Nie mam w czym chodzić - dodałam wskazując wymownie na otwartą szafę.

- Tak, przyjadę. Jasne - chłopak zgodził się z zagadkowym uśmieszkiem na twarzy. - A teraz uciekam stąd zanim zaśmiejesz mnie na śmierć.

I to powiedziawszy wstał, jednym ruchem ręki zgarną z komody swoje kluczyki, pomachał mi i wyszedł. Mnie nawet nie chciało się przebierać w piżamę. Z największym trudem zdjęłam buty i spodnie po czym wczołgałam się pod kołdrę. Po kilku minutach już spałam.

ROZDZIAŁ 5 - WSZYSTKO NOWE

Jeszcze zanim zdążyłam podejść do samochodu Jacob podbiegł do mnie. Zabrał mi moje torby i odstawił je na ziemię. A następnie zamknął mnie w niedźwiedzim, a raczej wilczym, uścisku.

- Tak bardzo za tobą tęskniłem - powiedział cicho. Nie byłam pewna co odpowiedzieć. Oczywiście mnie też go brakowało, ale nie chciałam się do tego przyznać nawet przed samą sobą, a co dopiero przed nim. Przerażał mnie fakt, że nie mogłam bez niego wytrzymać nawet tygodnia, a przecież musiałam się do niego oddalić,dla jego własnego dobra. Dlatego nic nie odpowiedziałam.

Jacob w końcu mnie puścił, jedną ręką zgarnął moje torby i podszedł do samochodu. Otworzył mi drzwi od strony pasażera, powiedział "wsiadaj" i wrzucił moje torby na tylne siedzenie. Kiedy zajmował miejsce kierowcy ja już byłam w środku. Milczał i trochę mnie to niepokoiło. Nie chciałam go obrazić tylko... No dobra, sama nie wiem co chciałam osiągnąć. Ucieszyłam się kiedy opuściliśmy parking i Jake w końcu się odezwał:

- Nie jesteś dzisiaj zbyt rozmowna, co? - zapytał wesoło, ale w jego oczach krył się smutek.

- Jestem po prostu zmęczona - powiedziałam i dotknęłam jego dłoni opartej na gałce do zmiany biegów pokazując jak spędziłam dzisiejszy dzień.

- Rozumiem - mruknął i już się nie odezwał.

Szybko zabrałam rękę i pogrążyłam się we własnych myślach wdzięczna za chwilę ciszy. Jednak to o czym rozmyślałam wcale mi się nie podobało. Po głowie w kółko krążyły te same pytania: jak ja mam się odseparować od mojego Jacoba i jak mam bez niego żyć? Nie potrafiłam znaleźć na nie odpowiedzi i niezbyt mi się to podobało.

Zajechaliśmy pod dom Charliego wyjątkowo szybko. Jake wysiadł ze mną i zabrał moje torby, ale nadal milczał. W drzwiach powitała nas Sue. Krótko wyjaśniła mi, że Charlie wciąż jest na posterunku i dlatego mnie nie odebrał i że dlatego też poprosiła o pomoc Jacoba. Grzecznie się z nią przywitałam, podziękowałam z zaproszenie i bąknęłam coś o tym, że jestem bardzo zmęczona więc Sue zaprowadziła mnie do mojego pokoju prosząc abym się rozgościła i czuła jak u siebie. Była to oczywiście stara sypialnia Belli, ale pomieszczenie bardzo się zmieniło. Mama juz dawno zabrała swoje rzeczy, a później ktoś - najprawdopodobniej Sue -  wszystko inne. Pokój był całkiem pusty, nie licząc łóżka z pościelą. Na biurku nic nie leżało, w szafie nic nie było. Puściutki regał na książki, opróżniona komoda i szafka nocna. Żadnego dywanu, obrazów, nawet zasłon nie było. Na pierwszy rzut oka widać, że nikt tu nie mieszka. To nie mógł być mój pokój! To nie mógł być mój dom! Nic tu nie znałam! Kiedy mieszkałam w Forks wcale nie ruszałam się z posiadłości Cullenów.  Nie znam miasta, nie znam ludzi. Ja przecież nawet nie znam Sue, a przecież odtąd będę mieszkać pod jej dachem. Owszem odwiedzamy Charliego, a Charlie odwiedza nas, ale Sue bardzo rzadko mu towarzyszy, właściwie to nigdy. Czułam, że wpadam w panikę i nic nie mogłam na to poradzić.

Nagle coś odwróciło moją uwagę od przerażająco pustego pokoju. To Jacob wszedł za mną i postawił moje torby pod szafą. Spojrzałam na niego i nagle uświadomiłam sobie jakie mam szczęście, że tu jest, że jest ze mną, że jest moim przyjacielem. Nie mogłam się powstrzymać i rzuciłam mu się w ramiona. Przytulił mnie, a był przy tym tak wysoki, że nogi dyndały mi w powietrzu.

- Ja też za tobą tęskniłam, Jake - szepnęłam mu do ucha. - Bardzo bardzo tęskniłam. Tak się cieszę, że tu jesteś. Dziękuję.

I chociaż wiedziałam, że to jest złe, że nie powinnam się tak zachowywać, nie przestałam się przytulać. W tej właśnie chwili przegrałam walkę z samą sobą, ale zupełnie się tym nie przejmowałam.

- Wiem - odpowiedział Jacob.