<<Minęły dwa lata odkąd wyprowadziliśmy się z Forks. Teraz
mieszkam w Fall City, 26 mil na wschód od Seattle. Nie jest to w sumie tak
bardzo daleko, ale żeby dotrzeć do Forks, trzeba jechać około czterech godzin.
No dobra, dobra. Którykolwiek z członków mojej rodziny zajechałby tam, w co
najwyżej dwie. Zresztą jeździmy tam dość często. Odwiedzamy Charliego i sforę
Sama. On i jego żona Emily też nas odwiedzają, a właściwie Jacoba, aby obgadać
„wilcze sprawy”. Tak, tak. Jake i jego sfora mieszkają z nami. No nie do końca
z nami, bo mają coś w rodzaju własnego, małego akademika jakiś kilometr w głąb
lasu (ja i moja rodzina mieszkamy na jego skraju, wilkołaki zaś w środku puszczy).
Yvone - dziewczyna Embry’ego robi im za kucharkę, do pomocy ma czasami Leah, no
i mamę Claire, bo Fall City to rodzinne miasteczko rodziców dziewczynki. Tak na
dobrą sprawę to nie wiem, po co oni się z nami trzymają i z jakiej
racji znają nasza tajemnicę. Jacob kiedyś wspominał, że to jakaś rodzina Quil’a
czy coś takiego. Dość już o wilkach, teraz trochę o szkole. Z Cullenów cała
nasza siódemka chodzi do szkoły. Jasper, Rosalie i Emmett są w trzeciej klasie
(blondyni udają kuzynostwo), Edward, Bella i Alice - w drugiej. Edward udaje
mojego, starszego o rok brata, z czego wychodzi, że tylko ja jestem w pierwszej
klasie liceum. Nie licząc Setha, który jako jedyny z wilków chodzi do szkoły.
Na polecenie siostry, oczywiście. W Fall City jest zawsze zimno, pochmurno i
mokro, więc moja rodzina bez przeszkód „udaje normalnych”. Dziadek Carlisle
pracuje w miejscowym szpitalu i na pół etatu wykłada medycynę na uczelni w
Seattle, w końcu dojazd tam, zajmuje mu około piętnastu minut, jeśli przymknąć
oko na ograniczenia prędkości. A babcia Esme jak zwykle zajmuje się domem. Jest
duży i piękny. Mam własny pokój z przepięknym widokiem na las i ogromną garderobą,
o której wyposażenie zadbały moje ciocie.>>
Uśmiechnęłam się do swoich wspomnień czytając ten wpis w moim
pamiętniku. Brr… Zimno tu. To było do mnie nie podobne. Temperatura mojej skóry
znacznie przewyższała normę człowieka, choć wychładzałam się w normalnym tempie.
Po prostu dłużej stygnie się z temperatury 39*C, niż 36, 6*C. Wstałam i
zamknęłam okno. Wieczór był naprawdę chłodny. Zamknęłam swój pamiętnik na klucz,
po czym podeszłam do drzwi mojej wielkiej garderoby. Dotknęłam czujnika ręka i
z dziury pod nim wysunął się mały mikrofon, a na ekranie pojawiła się zielona
dioda. Cicho prześpiewałam gamę. Był to pomysł Alice, która uznała, że garderoba
ma się otwierać tylko, jeśli coś zaśpiewam, bo „masz taki piękny głos”. Uważam
to za bezsensowne i idiotyczne. Weszłam do garderoby, otwarłam małą skrytkę w
ścianie i ukryłam w niej pamiętnik. Zamknęłam ją tym samym kluczem, co
wcześniej mój dziennik, a kluczyk na sznurku powiesiłam na gwoździu, głęboko w
szafie. Po drodze wzięłam też ręcznik oraz koszulę nocną i opuściłam garderobę z
zamiarem wzięcia rozgrzewającego prysznica. Drzwi same się za mną
zamknęły. Weszłam do naszej ogromnej łazienki i napuściłam wodę do wanny. Kiedy
zanurzyłam się w gorącej wodzie, pogrążyłam się w rozmyślaniach. W zasadzie nie
potrzebowałam tej kąpieli. Wystarczyłby mi Jacob. Nie, nie wolno mi tak myśleć.
Znam Jacoba odkąd pamiętam. Przez pierwszy dwa lata był dla mnie jak brat,
wspaniały i troskliwy. Później, kiedy zaczęłam wyglądać na osimio-dziewięciolatkę(rzeczywiście
miałam trzy), stał się moim powiernikiem i najlepszym przyjacielem, ale od
pewnego czasu czułam do niego coś więcej. Zdecydowanie za dużo jak na osobę,
która już za cztery miesiące mała skończyć siedem lat, chodź w rzeczywistości
wyglądam i czuję się jak szesnastolatka. Od kilku miesięcy, kiedy Jake na mnie
patrzył czułam coś dziwnego. A kiedy mnie dotykał serce zaczynało bić mi
mocniej. Dlatego od jakiegoś miesiąca staram się go unikać. Nie mogę się tak
przy nim zachowywać. W końcu ja dla Jacoba jestem tylko przyjaciółką i nikim
więcej. Miałam dość tych ponurych rozmyślań i wyszłam z wanny. Gorąca woda nic
nie dała, nadal było mi zimno. Kiedy ubrałam się w piżamę, wyszłam z łazienki
po cichutku, aby jak najszybciej znaleźć się w swoim łóżku, ale z moich planów
nic nie wyszło.
- Renesmee -zawołała z dołu mama. Tak to jest mieszkać z wampirami pod
jednym dachem, zawsze wiedzą, kiedy coś się kończy robić - Zejdź na chwilkę.
- A muszę? Jestem bardzo zmęczona.
- Tylko na moment. Chcę cię tylko o coś zapytać? - zaciekawiona zeszłam
na dół.
- Więc, o co chodzi?
- Dzwonił Charlie i chciał się zapytać, czy nie chciałabyś spędzić
wakacji w Forks.
- W Forks! Mówisz serio? O niczym innym nie marzę. Naprawdę bym mogła?
- Gdybyś nie mogła to bym ci tego nie proponowała. Pomyśleliśmy z tatą,
że pewnie chciałabyś pomieszkać z dala od rodziców - zaśmiała się. - Wilki też
zamierzają spędzić wakacje z rodziną, więc nie będziesz tam ani sama ani zagubiona.
- Dziękuję, dziękuję! - uściskałam ją z całej siły
- Kiedy mam jechać?
- Jak tylko zechcesz. Najbliższy samolot do Port Angeles masz jutro - odpowiedziała.
- Naprawdę mogę jechać już jutro? To cudownie.
- Alice Cię spakuje - dodała mama. - Ale idź teraz spać. Musisz być
wypoczęta.
- I tak teraz nie zasnę. Ale pójdę już do siebie.
Pomachałam wszystkim przez ramię, krzyknęłam „Dobranoc” i po chwili
leżałam już pod ciepłą kołdrą we własnym łóżku. Nadal było mi zimno, ale moje
serce powoli rozgrzewał ogień. Jestem taka szczęśliwa. Mam spędzić całe wakacje
w Forks, z dala od rodziców, a za to z Jacobem. Skarciłam się za takie
myślenie.
Jacob jest tylko twoim przyjacielem - przekonywałam się.
Mimo wielu starań nie udało mi się wyrzucić Jake'a ze swoich myśli.
Zrezygnowana i zmęczona tymi próbami zasnęłam, z uśmiechem na ustach.
