Dodawajcie komentarze i opinie

Bardzo was proszę o dodawanie komentarzy do moich postów. Chcę znać waszą opinię. Jeśli macie pomysły na przygody Nessie to z chęcią je przeczytam i postaram sie umieścić je w moich opowiadaniach.
Mam nadzieję, że będziecie często odwiedzać mojego bloga, ciekawi dalszych przygód pół wampirzycy.

poniedziałek, 20 maja 2013

Moi kochani,
bardzo się cieszę, że mam tak wielu czytelników (wczoraj mój blog odwiedziło 36 osób). Bardzo chętnie zabrałabym się do pisania kolejnych rozdziałów na które mam już i pomysł, i czas. Istnieje jednak pewien problem. Potrzebuję do ich napisania książki "Zaćmienie" autorstwa Stephanie Mayer online. Chcę wykorzystać legendy z ogniska w La Push i kilka innych fragmentów. Pozostałe trzy części sagi już znalazłam, ale Zaćmienie, którego najbardziej potrzebuję, nie mogę wyszukać. Dlatego zwracam się z prośbą do was, kochani czytelnicy, abyście pomogli mi w poszukiwaniach i w komentarzach (których tak  na marginesie w ogóle nie piszecie) podali mi linki do stron gdzie mogę to znaleźć  Bardzo ważne jest jednak, aby było to tłumaczenie oryginalne, czyli przełożeniu Joanny Urban. Bardzo proszę o pomoc, a jak na razie postaram się wymyślić kilka rozdziałów zanim dojdę do Quileckich legend.
Pozdrawiam was serdecznie i gorąco proszę o pomoc
Zuzu

niedziela, 12 maja 2013

ROZDZIAŁ 3 - WYJAZD

Nieśpiesznie dopiłam mleko i z powątpiewaniem przyjrzałam się naszykowanej dla mnie, przez Alice, kreacji. Była to bardzo cienka, lniana sukienka na ramiączkach. Wyjrzałam przez okno. Padał deszcz, a termometr wskazywał 10*C - piękna pogoda jak na maj - pomyślałam. Zignorowałam więc sukienkę, a zamiast niej włożyłam dżinsy i bawełnianą , kolorową bluzkę. Na ramiona narzuciłam cienki sweterek, a na nogi wsunęłam wygodne adidasy. Rozczesałam długie do pasa włosy i dla większej wygody przerzuciłam je przez lewę ramię. Z danych mi przez Alice 7 minut zostało mi 5.
Dopiero teraz zauważyłam, że moja ciocia nie zabrała swojej torby podróżnej. Zajrzałam do środka. Była prawie pusta. Dorzuciłam więc do niej swój pamiętnik, kilka wygodnych ubrań (bo byłam pewna, że Alice zamierza spakować mi tylko ubrania eleganckie) m. in. dwie pary dżinsów, dres, kilka podkoszulek i bluzek z długim rękawem oraz ulubioną poduszkę i album ze zdjęciami. Udało mi się też wepchnąć pantofle i te idiotyczne, eleganckie, białe sandałki naszykowane przez Alice. 
Przewiesiłam sobie torbę przez ramię, z szafki nocnej zabrałam tacę i w tej samej chwili zauważyłam na niej swoją ukochaną bransoletkę i medalion ze zdjęciem naszej trzyosobowej rodziny. Jednym ruchem wsunęłam je do kieszeni i zeszłam na dół.
W salonie byli wszyscy prócz Carlisla i Emmetta. Ten pierwszy był pewnie w szpitalu, ale zaciekawiła mnie nieobecność tego drugiego.
- Jest na polowaniu - odpowiedział tata, a ja kątem oka zauważyłam, że mama znika za rogiem, w małej bibliotece.
- Pewnie zaraz do niego dołączę, ale mnie, w przeciwieństwie do niego, zależy na tym, aby się z tobą pożegnać - dodała Rosalie. W międzyczasie Esme zabrała mi tacę z rąk i zaniosła do kuchni.
- W takim razie, do zobaczenia Renesmee - tata uśmiechnął się i wyciągną do mnie ręce. Przytuliłam się.
- Możesz być pewna, że niedługo cię odwiedzimy - obiecała mama. Odwróciłam się do niej i także ją uściskałam. Wręczyła mi trzymaną przez siebie torebkę, dość dużą i bardzo ładną, prostą, bez szaleństw. 
- Są w niej małe upominki od każdego z nas i  kilka drobiazgów, których Alice raczej ci nie kupi - powiedziała mama. Później pożegnałam się z Rose i Esme, ale gdy podchodziłam do Jaspera moich uszu dobiegł głośny i przeciągły dźwięk klaksonu samochodu. Ktoś warknął i był to chyba tata, ale nie odwróciłam się, aby sprawdzić.
- Do widzenia Nessie. - Jasper pożegnał się krótko. - Idź już, bo Alice do cierpliwych nie należy. Pomachałam wszystkim i wybiegłam z domu na deszcz.

czwartek, 9 maja 2013

ROZDZIAŁ 2 - PORANEK


Kiedy się obudziłam zegarek wskazywał 7:22. Nadal było mi zimno, potrzebowałam ciepła Jacoba.
- Nie, nie wolno ci tak myśleć - powiedziałam na głos. Nagle drzwi otworzyły się z impetem i w progu ukazała się Alice, z tacą w rękach i sporą torbą podróżną przewieszoną przez ramię.
- Wreszcie wstałaś! Nie rozumiem jak można tyle spać. Gadałaś do siebie? – spytała, położyła niesioną przez siebie tacę ze śniadaniem na stoliku nocnym i nie czekając na odpowiedź zniknęła w mojej, zbyt dużej garderobie. Na talerzu znajdowało się właściwie całe ludzkie jedzenie, jakie lubię czyli pieczywo. Kiedy byłam mniejsza, nie smakowało mi nic co jadali zwykli ludzie, ale kiedy dwa lata temu byłam na wakacjach we Francji spróbowałam tamtejszej bagietki z masłem i dosłownie się w niej zakochałam. Od tamtej pory jadam każdy rodzaj pieczywa, oczywiście obowiązkowo z masłem. Bardzo lubię też ciasteczka maślane i zwykłe płatki kukurydzane. Jeśli natomiast chodzi o picie to jedyne co lubię  to zimne, krowie mleko, ewentualnie z kakao.
Na tacy, którą przyniosła Alice, znajdowało się moje codzienne śniadanie, które Emmett zwykł nazywać „przysmakiem Świętego Mikołaja”, czyli kromka ciemnego, pełno ziarnistego chleba z masłem, dwa maślane ciasteczka i szklanka mleka. Z ochotą zabrałam się do jedzenia.
- Alice, dlaczego uważasz, że długo spałam? Przecież nie ma jeszcze wpół do ósmej – spytałam z pełną buzią. Moja ciocia wyłoniła się zza drzwi garderoby. Przez lewe przedramię miała przewieszona jakąś kremowobiałą tkaninę, a w prawej ręce trzymała moje sandałki na obcasie, bardzo eleganckie.
- Nessie, o 9:30 otwierają nowe centrum handlowe w Portland. Chcę ci tam skompletować zestaw ubrań na wyjazd – oznajmiła mi takim tonem jakby musiała tłumaczyć coś oczywistego. W międzyczasie odłożyła swoje znaleziska na łóżko i zaczęła wrzucać do swojej torby dziwne rzeczy m.in. moją MP3-ójkę, kilka moich naszyjników i kosmetyczkę.
- W Portland?! Przecież to prawie 300 km stąd – przeraziłam się.
- Wiem o tym – odpowiedziała spokojnie - Pojedziemy tam we dwójkę, a potem o 15:16 masz samolot.
- Mam lecieć do Forks samolotem?! To się zupełnie nie opłaca.
- Wcale nie. Do Portland jest stąd piękna autostrada, a do Forks dziurawa droga gminna. Zresztą zawsze tam latamy, a nie jeździmy. Przestań jęczeć i ubierz się. Czekam na siebie w samochodzie za 7 minut - powiedziała i zniknęła za drzwiami.